Rannsóknastjóri RNH, Hannes H. Gissurarson, prófessor emeritus í stjórnmálafræði í Háskóla Íslands, var gestur Hermanns Nökkva Gunnarssonar blaðamanns í Dagmálum, sjónvarpsþætti Morgunblaðsins, 22. ágúst 2025. Hannes gagnrýndi harðlega aðgerðaleysi Háskólans, eftir að nokkrir starfsmenn skólans ruddust inn á málstofu, sem ein stofnun Háskólans hélt í Þjóðminjasafninu 6. ágúst, og komu með öskrum og ópum í veg fyrir, að málstofustjórinn, Gylfi Zoëga, og fyrirlesarinn, Gil Epstein frá Ísrael, fengju að tala. Varð fyrir vikið að aflýsa málstofunni. Hannes sagði, að þessir ruddar hefðu ekki verið að mótmæla, eins og þeir hefðu fullan rétt á að gera, heldur hefðu þeir verið að ráðast á málfrelsi og rannsóknafrelsi þeirra, sem málstofuna héldu og sóttu. Akademískt frelsi væri auðvitað ekki aðeins frelsi undan stjórnvöldum, eins og sumir hefðu haldið fram, heldur líka frelsi undan auðjöfrum, sérhagsmunahópum og í þessu tilviki hávaðasömum ruddum. Hannes taldi líklegt, að óeirðaseggirnir hefðu ekki verið reknir áfram af sérstakri samúð með andstæðingum Ísraels. Miklu verra ástand væri í Súdan, þar sem ellefu milljónir manna hrektust um heimilislausir í landinu, en fjórar milljónir væru landflótta, jafnframt því sem annar aðili borgarastríðsins þar syðra væri að reyna að útrýma Alasítum, fámennum þjóðflokki í vesturhuta landsins. Upphlaupsmennirnir í Þjóðminjasafninu hefðu í raun verið reknir áfram af hatri á vestrænum gildum, til dæmis jöfnu frelsi allra, frjálsum markaði, stöðuveitingum samkvæmt hæfileikum, en ekki hörundslit eða kynferði, og vísindum sem frjálsri samkeppni hugmynda. Ísrael væri eina vestræna ríkið í Miðausturlöndum.

Margt bar á góma í þættinum. Hannes tók fram, að auðvitað væri hann hlynntur frjálsum flutningi fólks milli landa, svo framarlega sem innflytjendur væru reiðubúnir til að leggja sitt af mörkum í viðtökulandinu og fylgja þar lögum. En Evrópuríkin hefðu síðustu árin tekið á móti fjölda fólks, sem væri andvígt vestrænum gildum. Þetta fólk vildi ekki viðurkenna jafnrétti kynjanna og væri vinnufælið og ofbeldishneigt. Evrópskir kjósendur kærðu sig ekki um, að slíkt fólk legði undir sig lönd þeirra, og ef stjórnmálaflokkar daufheyrðust við þeim skoðunum, þá yrði þeim ýtt til hliðar.

Hannes benti á, að tímamót hefðu orðið í síðustu þingkosningum á Íslandi, þegar róttæka vinstrið hefði ekki fengið einn einasta mann kjörinn. Það hefði haft fulltrúa á þingi allt frá 1937, þegar þrír þingmenn kommúnistaflokksins hefðu tekið þar sæti, og jafnan átt vís atkvæði 10–20 af hundraði kjósenda. Hannes benti einnig á, að hægrið hefði áður fyrr verið sameinað á Íslandi, en nú dreifðist það á fjóra flokka, Sjálfstæðisflokkinn, sem hefði snarminnkað, Miðflokkinn, Viðreisn og Flokk fólksins.

Hannes kvaðst vera að ljúka verkefni fyrir hugveituna New Direction í Brüssel, sýnisbók norrænnar frjálshyggju allt frá 946 (þegar Hákon góði skilaði til Norðmanna þeim landareignum, sem faðir hans hafði hrifsað af þeim) til 1945 (þegar prófessor Poul Andersen varði reglu gamla Grundtvigs, að frelsið væri frelsi Loka jafnt og Þórs). Kæmi bókin út síðar á þessu ári.

Rannsóknastjóri RNH, Hannes H. Gissurarson, prófessor emeritus í stjórnmálafræði í Háskóla Íslands, birti grein í 2. hefti Nordisk Tidskrift árið 2025 um inngöngu Finnlands og Svíþjóðar í Norður-Atlantshafsbandalagið, NATO. Hann kvað allar fimm Norðurlandaþjóðirnar hafa fylgt utanríkisstefnu, sem hefði ráðist af raunverulegum hagsmunum þeirra. Ríki hefðu hagsmuni, en ættu ekki vini. Finnar hefðu orðið að sætta sig við þá staðreynd, að þeir hefðu átt voldugan og vægðarlausan nágranna, en enga raunverulega bandamenn. Svíar hefðu allt frá 1814 getað vegna legu sinnar forðast alla þátttöku í stríðum. Danmörk, Noregur og Ísland hefðu öll verið hernumin í seinni heimsstyrjöld, svo að íbúar þessara landa hefðu leitað eftir það til Bandaríkjanna um að tryggja öryggi sitt. En nú hefðu Rússar ráðist í annað sinn inn í Úkraínu, og það hefði breytt afstöðu Finna og Svía. Þessar þjóðir hefðu áttað sig á, að hlutleysi væri ekki lengur raunhæfur kostur. Atlantshafsbandalagið yrði að vera nógu öflugt til þess, að Rússar áræddu ekki að ráðast á neitt aðildarríki þess. Undan landi sæist síðan í Kínaveldi, sem biði færis. Kínverjar eyddu meira í vígbúnað en Evrópuríkin í Atlantshafsbandalaginu öll til samans. Innganga Finna og Svía í Atlantshafsbandalagið væri söguleg. Þetta væri í fyrsta sinn sem öll norrænu ríkin fimm væru í varnarbandalagi frá því, að Kalmarsambandið leystist upp árið 1523.

Grein Hannesar í Nordisk Tidskrift

Hannes H. Gissurarson, prófessor emeritus í Háskóla Íslands og rannsóknastjóri RNH, flutti erindi í sumarskóla hugveitunnar New Direction í Brüssel og frönsku hugveitunnar ISSE, en hann var haldinn í Chateu de Thorens í Efra-Savoie héraði í Frakklandi 30. júní til 4. júlí 2025. Ræddi hann um rætur frjálslyndrar íhaldsstefnu. Hann gerði greinarmun á suðrænni frjálshyggju, sem rekja mætti til Rómarréttarins og hugmynda heilags Tómasar af Akvínas, og norrænni frjálshyggju, sem ætti upptök sín í venjurétti germanskra ættbálka og sjálfstjórnarhugmyndum þeirra, en þeim hefði rómverski sagnritarinn Tacitus lýst þegar á fyrstu öld e. Kr., en franski heimspekingurinn Montesquieu síðan lofað þær (en hann kvað frelsið hafa fæðst í skógum Þýskalands).

Norræna frjálshyggju er að finna í verkum íslenska sagnritarans Snorra Sturlusonar (1179–1241), sem lýsti átökum milli norskra (og sænskra) konunga og þegna þeirra, en þeir hefðu fylgt fram tveimur meginreglum, að valdsmenn stjórnuðu í umboði þjóðar sinnar og að alþýða hefði rétt á að gera uppreisn, brytu valdsmenn gegn hinum gömlu, góðu lögum. John Locke nýtti þennan germanska (og engilsaxneska arf), þegar hann smíðaði heimspekikenningu úr þessum reglum og reyndi með henni að réttlæta Byltinguna dýrlegu í Bretlandi árið 1688, en hún var gerð til varnar fornum réttindum Breta gegn ásælnum konungum. David Hume betrumbætti síðan kenninguna með lýsingu sinni á réttlæti sem sjálfsprottnu viðbragð við tveimur staðreyndum mannlegrar tilveru, takmörkuðum náungakærleika og knöppum efnislegum gæðum. Adam Smith bætti við rökum fyrir frjálsum alþjóðaviðskiptum, en Edmund Burke andmælti tilraunum frönsku jakobínanna til að kollvarpa öllum siðum og stofnunum og reyna að reisa nýtt ríki eftir fræðilegum forskriftum í stað þess að styðjast við reynsluvit kynslóðanna.

Hannes rifjaði upp, að ellefu árum áður en Adam Smith birti hið mikla verk sitt um Auðlegð þjóðanna hefði finnskur prestur, Anders Chydenius (1729–1803), sem setið hefði á sænska stéttaþinginu, skrifað bækling, þar sem hann hefði fært fram sömu rökin fyrir frjálsum alþjóðaviðskiptum. Chydenius hefði einnig gegnt mikilvægu hlutverki í baráttunni fyrir málfrelsi og trúfrelsi í Svíþjóð. Sænskir frjálshyggjumenn hefði afhrópað konung árið 1809 og sett tiltölulega frjáls stjórnlög sama ár. Þeir efldu á nítjándu öld réttarríkið, afnámu iðngildi og flest höft á atvinnufrelsi og kusu árið 1866 þjóðþing í stað gamla stéttaþingsins. Afleiðingarnar létu ekki á sér standa. Hagvöxtur varð ör í Svíþjóð árin 1870 til 1970, og landið varð eitt hið ríkasta í heimi.

Á nítjándu öld kom þriðji frjálshyggjuhugsuðurinn til sögu, danska skáldið, presturinn og stjórnmálamaðurinn Nikolai Frederik S. Grundtvig (1783–1872). Þegar Danakonungur afsalaði sér einveldi árið 1858, svo að valdið færðist til þjóðarinnar, kvað Grundtvig nauðsynlegt að mennta fólk í svokölluðum alþýðuháskólum, svo að það yrði að ábyrgum borgurum. Hann var þjóðernissinni, en ekki yfirgangssamur. Til dæmis taldi hann, að eingöngu hinn dönskumælandi hluti Slésvíkur ætti að sameinast Danmörku. Þjóðerni varð að vera sjálfvalið, ekki valdboðið. Þjóðernishyggja Grundtvigs snerist um að virða og rækta þjóðlega arfleifð, sögu, tungu, bókmenntir, þjóðlög og þjóðhætti eigin lands. Eftir að Danir misstu yfirráðin yfir Noregi árið 1814 og yfir Slésvík og Holtsetalandi árið 1864, lagði hann áherslu á, að þjóðin yxi og dafnaði innan eigin landamæra, þar sem hún gæti verið stolt af tilvist sinni og afrekum.

Hannes lagði áherslu á, að frjálslynd íhaldsstefna væri ekki aðeins sköpunarverk einstakra hugsuða, heldur líka greypt í norrænar venjur, umfram allt réttarríkið, sterkt borgaralegt skipulag, fullt af sjálfsprottnum samtökum og dreifðum byggðum. Frelsisskrár miðalda hefðu einnig verið hömlur á geðþóttavaldi. Það sýndi best, hversu öflug hin frjálslynda stjórnmálahefð Norðurlanda hefði verið, að hún hefði fyrst getað staðist ásælni konunga, sem sóst hefðu eftir valdi af Guðs náð, og síðan jafnaðarmanna, sem sóst hefðu eftir valdi í nafni Alþýðu. Nú á dögum væru Norðurlandaþjóðirnar einar hinar frjálsustu í heimi og einnig hinar hamingjusömustu. Þær hefðu kastað af sér oki jafnaðarstefnunnar á sama hátt og áður einvaldskonunga og á sama hátt og Englendingar hefðu, allt frá Magna Carta árið 1215 fram til byltingarinnar blóðlausu árið 1688, kastað af sér oki Normanna og endurheimt engilsaxneskt frelsi sitt, sem hefði verið þátt í samgermönskum menningararfi allra þjóða í Norður-Evrópu.

Á meðal annarra ræðumanna í sumarskólanum voru prófessor Ferenc Hörcher frá Ungverjalandi, sem varði hófsama íhaldsstefnu með sömu rökum og Roger Scruton, króatíski þingmaðurinn Stepan Bartulica, sem gagnrýndi miðstýringu í Evrópusambandinu, ráðunautur New Direction, Robert Tyler, sem lýsti viðhorfi íhaldsmanna til þjóðernis, prófessor Jean Luc Coronel de Boissezon frá Frakklandi, sem ræddi um íhaldsstefnu Josephs de Maistres og Louis Bonalds, ráðunautur Oikos, Arvid Hallén, sem hvatti til samstarfs frjálslyndra manna og íhaldssamra, prófessor James Orr frá Bretlandi, sem varði íhaldssemi um verðmæti, og Mateusz Morawiecki, fyrrverandi forsætisráðherra Póllands, sem talaði um ástand og horfur í Evrópu. Margir ræðumannanna létu í ljós áhyggjur vegna hælisleitenda, sem neita að fara eftir lögum og venjum í gistiríkjum sínum. Þetta gæti jafnvel leitt til verulegra átaka. Þeir lögðu áherslu á stuðning íhaldsmanna við fjölskylduna, kirkjuna og þjóðina. Fimmtíu stúdentar sóttu sumarskólann, og komust færri að en vildu.

Einn samkvæmisleikurinn var að nefna sjö bækur, sem menn gætu mælt með. Hannes nefndi Reflections on the Revolution in France eftir Edmund Burke (1790),  Socialism eftir Ludwig von Mises (1922), The Road to Serfdom eftir Friedrich A. von Hayek (1944), The Open Society and Its Enemies eftir Karl R. Popper (1945), Atlas Shrugged eftir Ayn Rand (1957), The Gulag Archipelago eftir Aleksandr Solzhenitsyn (1974) og Anarchy, State, and Utopia eftir Robert Nozick (1974). Nemendum og kennurum bar saman um, að skólasetrið, Chateau de Thorens, væri stórkostlegt.

Aðalfundur Almenna bókafélagsins árið 2025 var haldinn 17. maí. Jónas Sigurgeirsson, framkvæmdastjóri AB, lagði fram reikninga félagsins, sem voru samþykktir, og hefur afkoman aldrei verið betri. Munar þar ekki síst um ýmsa gripi fyrir erlenda ferðamenn. Aðrir hluthafar eru Kjartan Gunnarsson, Baldur Guðlaugsson og Ármann Þorvaldsson. Almenna bókafélagið var stofnað 17. júní 1955 að frumkvæði Bjarna Benediktssonar, þáverandi varaformanns Sjálfstæðisflokksins og menntamálaráðherra, og skáldanna Gunnars Gunnarssonar, Tómasar Guðmundssonar, Guðmundar G. Hagalíns og Kristmanns Guðmundssonar, svo að það stendur nú á sjötugu. Var tilgangur félagsins í upphafi að veita mótvægi við hinum miklu áhrifum kommúnista í íslensku menningarlífi, en þeir nutu ríflegra styrkja frá Moskvu.

Undir forystu núverandi framkvæmdastjóra og hluthafa hefur Almenna bókafélagið gefið út þrjár skáldsögur Ayns Rands, Kíru Argúnovu, Uppsprettuna og Undirstöðuna, ýmsar bækur eftir Hannes H. Gissurarson, nú prófessor emeritus, röð bóka, sem komu út gegn kommúnisma, aðallega í kalda stríðinu (þ. á m. Úr álögum eftir Jan Valtin, Þjónusta, þrælkun, flótti eftir Aatami Kuortti, Greinar um kommúnisma eftir Bertrand Russell, Bóndinn eftir Valentín González, Örlaganótt yfir Eystrasaltslöndum eftir Ants Oras og Ég kaus frelsið eftir Víktor Kravtsjenko), bækur eftir Matt Ridley og Johan Norberg um framfarir í krafti frelsis og Þjóðmálarit AB, þ. á m. Icesave-samningarnir eftir Sigurð Má Jónsson, Búsáhaldabyltingin eftir Stefán Gunnar Sveinsson, Andersenskjölin eftir Eggert Skúlason, Gjaldeyriseftirlitið: Vald án eftirlits? og Seðlabankinn gegn Samherja, báðar eftir eftir Björn Jón Bragason. Bækurnar gegn kommúnisma eru allar aðgengilegar ókeypis á netinu.

Að aðalfundinum loknum var að venju efnt til kvöldverðar. Frá v.: Baldur Guðlaugsson, Þórdís Edwald, Sigríður Snævarr, Ármann Þorvaldsson, Hannes H. Gissurarson, Jónas Sigurgeirsson, Karítas Kvaran, Kjartan Gunnarsson og Rósa Guðbjartsdóttir.

Rannsóknastjóri RNH, Hannes H. Gissurarson, prófessor emeritus í stjórnmálafræði í Háskóla Íslands, var einn ræðumanna í Búdapest 13. maí í fundaröð Austrian Economics Center undir yfirskriftinni „Free Market Road Show“. Að fundinum í Búdapest stóðu einnig Dónárstofnunin, the Danube Institute, og Ungversk-bandaríska viðskiptaráðið í Nýju Jórvík (New York). Hannes tók þátt í pallborðsumræðum um alþjóðaviðskipti og tolla ásamt dr. Eamonn Butler frá Adam Smith stofnuninni í Lundúnum, en umræðunum stjórnaði Philip Pilkington. Á fundinum í Búdapest voru einnig pallborðsumræður um Bandaríkjadal og gull, sem þau dr. Barbara Kolm frá Austrian Economics Center og bandaríski hagfræðingurinn dr. Daniel Mitchell tóku þátt í. Auk þess flutti sendiherra Argentínu í Ungverjalandi, María Lorena Capra, ávarp um umbótaáætlun Javiers Mileis Argentínuforseta.

Hannes hóf mál sitt á að rifja upp, að hann hefði iðulega á kappræðufundum með ungkommúnistum á áttunda áratug síðustu aldar í ræðulok vitnað í ungverska þjóðskáldið Sàndor Petöfi:

Talpra magyar, hí a haza!
Itt az idő, most vagy soha!
Rabok legyünk, vagy szabadok?
Ez a kérdés, válasszatok!

Þessi vísuorð þýddi Steingrímur Thorsteinsson á íslensku:

Upp nú, lýður, land þitt verðu! 
Loks þér tvíkost boðinn sérðu: 
Þjóðar frelsi, þrældóms helsi! 
Þú sérð muninn: Kjóstu frelsi!

Þessi vísuorð eru í þjóðsöng Ungverja, en Íslendingar fylgdust af samúð með sjálfstæðisbaráttu þeirra á nítjándu öld, enda voru þeir sjálfir að telja Dani á að veita sér heimastjórn.

Hannes kvað tvær helstu röksemdirnar fyrir frjálsum alþjóðaviðskiptum felast í hagsæld og friðsæld. Skaparinn hefði skipt gæðum misjafnlega milli einstaklinga og þjóða, svo að þessir aðilar þyrftu að skipta hver við annan, jafnt einstaklingar og þjóðir. Einn hefði það, sem annan vantaði, og öfugt, og þeir yrðu báðir betur settir með því að skiptast þannig á vöru eða þjónustu. Hin röksemdin væri, að tilhneiging manna til að skjóta á náunga sína minnkaði, sæju þeir í þeim væntanlega viðskiptavini. Hannes kvaðst fagna hugmynd bandaríska auðkýfingsins Elons Musks um risastórt fríverslunarsvæði Norður-Ameríku og Evrópu, en bætti við, að Kínaveldi hlyti í augum fríverslunarsinna að vera sérstaks eðlis. Það stundaði ekki eðlileg viðskipti, heldur undirboð og ranga gengisskráningu, hefði með vopnavaldi lagt undir sig Tíbet og hótaði nú Taívan hinu sama og stundaði yfirgang í Suður-Kína-hafi. Þess vegna væri óeðlilegt að líta á það eins og hvern annan viðskiptavin fremur en hin öxulveldin þrjú, Íran, Norður-Kórea og Rússland.

Forstöðumaður Dónárstofnunarinnar, John O’Sullivan, og kona hans Melissa buðu ræðumönnum til kvöldverðar eftir fundinn. Frá v.: Eamonn Butler, John O’Sullivan, Daniel Mitchell, Christine Butler og Hannes H. Gissurarson.

Rannsóknastjóri RNH, Hannes H. Gissurarson, prófessor emeritus í Háskóla Íslands, var ræðumaður í Vínarborg 12. maí 2025 í fundaröð, sem Austrian Economics Center skipulagði undir yfirskriftinni „Free Market Road Show“. Fundurinn var haldinn á efstu hæð í turni, Ringturm, og sést þaðan yfir alla Vínarborg. Paul Höfinger, fulltrúi Austrian Insurance Group, sem var gestgjafi fundarins, bauð menn velkomna. Fyrsta pallborðið var um austurrísku fjárlögin, sem verið var að leggja fram, og haldið á þýsku. Annað pallborðið var um boðskap Friedrichs A. von Hayeks á okkar dögum, frjáls viðskipti, skuldir hins opinbera og skattamál. Í því tóku þátt auk prófessors Hannesar þau dr. Eamonn Butler frá Adam Smith Institute, dr. Barbara Kolm frá Austrian Economics Institute, dr. Daniel Mitchell frá Freedom and Prosperity Institute og prófessor Alexander Tokarev frá Northwood háskóla.

Þar sem sást vítt yfir Vínarborg af fundarstaðnum, rifjaði Hannes upp, þegar hann og nokkrir félagar hans í Hayek Society í Oxford háskóla snæddu kvöldverð með Hayek á Ritz gistihúsinu í Lundúnum vorið 1985. Hljómlistarmenn hússins komu til hans og hvísluðu þeirri spurningu að honum hvaða lag þeir ættu að taka við borðið. Hann svaraði í hálfum hljóðum: „Vín, borg minna drauma“, en það er frægt lag (og ljóð) eftir Rudolf Sieczyński. Þegar Hayek heyrði lagið, færðist breitt bros yfir varir hans og hann hóf að syngja ljóðið á þýsku, enda þá ekki nema 86 ára.

Hannes sagði síðan á ráðstefnunni, að gera mætti greinarmun á frjálshyggju og sósíalisma eftir draumum. Frjálshyggjumenn teldu, að hver maður ætti að fá að eiga sinn hógværa og óáleitna litla draum, um að finna vinnu við sitt hæfi, reka fyrirtæki, stofna fjölskyldu, smíða í tómstundum, en verkefnið væri að búa svo um hnúta, að slíkir draumar gætu ræst. Sósíalistar ættu sér hins vegar aðeins einn stóran og ágengan draum fyrir alla, um fyrirmyndarríki, staðleysu, útópíu, sem neyða yrði alla með góðu eða illu til að lifa við og laga sig að, en þessi stóri draumur yrði jafnan að martröð.

Hannes benti á, að Hayek gerði hina óumflýjanlegu vanþekkingu hvers og eins að aðalatriði kenningar sinnar. Þar eð þekkingin dreifist á mennina, endaði það með ósköpum, ef einhver einn hópur reyndi að neyða sínum stóra draumi upp á aðra. En Hayek gerði líka grein fyrir því, hvernig ætti að ráða við þessa vanþekkingu: í tíma með því að nýta reynsluvit kynslóðanna, hefðir og venjur, og í rúmi með frjálsri verðmyndun á markaði, sem segði mönnum til um, hvar hæfileikar þeirra nýttust best.